Αλέξανδρος ο Μέγας

Ένα πολύ μικρό βίντεο… για τον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΑ.

11ο πανελλήνιο συνέδριο για τον ελληνισμό της Μ. Ασίας

 Ξεκίνησε το απόγευμα στο Πολιτιστικό Κέντρο «Αλέξανδρος» της νομαρχίας Θεσσαλονίκης το 11ο πανελλήνιο συνέδριο για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, που διοργανώνει το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας (ΟΠΣΕ), με θέμα: «1922- Μικρασιατική Καταστροφή, από τη συνθήκη της Λωζάννης μέχρι σήμερα».
    Στην κεντρική ομιλία του, κατά την αποψινή εναρκτήρια συνεδρίαση, ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, Κωνσταντίνος Χατζηκωνσταντίνου, αναφέρθηκε κυρίως στην ανταλλαγή πληθυσμών, που επέβαλε η συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923), στις επιπτώσεις και στα αποτελέσματα της. Το ελληνικό κράτος υποδέχτηκε ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες, όταν αντίστοιχα το τουρκικό κράτος δέχθηκε πολύ μικρότερο αριθμό, περίπου διακόσιες πενήντα με τριακόσιες χιλιάδες.
    Οι μικρασιατικοί πληθυσμοί – υπογράμμισε ο κ. Χατζηκωνσταντίνου – όχι μόνο βοήθησαν στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας μετά τον πόλεμο, αλλά…..
«μπόλιασαν» με το φίλεργο πνεύμα τους και την καινοτόμο πνευματική τους παρουσία, τον εθνικό κορμό.
    «Το ελληνικό κράτος εκείνης της εποχής έκανε ότι μπορούσε για να απλώσει το χέρι του στους πολυάριθμους πρόσφυγες, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες. Μην ξεχνάμε, ότι ήταν ένα κράτος που έβγαινε από έναν καταστροφικό πόλεμο. Υπήρξαν δυσκολίες απορρόφησης όλου αυτού του πληθυσμού, το προσφυγικό στοιχείο υπέστη ταλαιπωρίες και κακουχίες, ωστόσο, η ένταξη του επιτεύχθηκε με τον καλύτερο τρόπο, στο μέτρο του δυνατού. Η συνθήκη της Λωζάννης, προφανώς και είχε τις σκληρές πλευρές της, δημιούργησε και προβλήματα που ήταν δύσκολο να ξεπεράσει το ελληνικό κράτος, αλλά είναι ένα κείμενο που πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί του» δήλωσε  ο κ. Χατζηκωνσταντίνου.
    Χαιρετισμό απηύθυνε ο αντιπρόεδρος της ΟΠΣΕ Βασίλης Καραμανλής, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος και ο πρόεδρος της σημερινής συνεδρίασης καθηγητής Ιωάννης Τουλουμάκος.
    «Η ιστορική μνήμη μας δεν πρέπει να μείνει μόνο διατηρητική, αλλά να γίνει και δημιουργική. Δε θυμόμαστε απλώς, αλλά μέσω της μνήμης πραγματώνουμε την εθνική μας συνείδηση και ευθύνη, που δίνει συνέχεια στην ταυτότητα μας» υπογράμμισε στην ομιλία του, ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Μιχαήλ Τρίτος.
    Το συνέδριο συνεχίζεται και ολοκληρώνεται αύριο το μεσημέρι με τις εισηγήσεις των καθηγητών πανεπιστημίου Αθανάσιου Καραθανάση, Βασίλειου Τσίγκου και Βασίλειου Κουκουσά, των λεκτόρων Ιωάννη Μπάκα, Μιλτιάδη Σαρηγιαννίδη και Δημήτρη Ακριβούλη, του προέδρου της ΟΣΠΕ Αθανάσιου Λαγοδήμου, του αντιστράτηγου ε.α. Θεμιστοκλή Βογιατζόγλου, του ιστορικού – ερευνητή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού Μιχάλη Βαρλά, κ.α.

Μαμά μου, μὴν ξεχνᾶς

1. Μὴ μὲ παραχαϊδεύεις. Ξέρω πολὺ καλὰ πὼς δὲν πρέπει νὰ μοῦ δίνεις πάντα ὅ,τι σοῦ ζητῶ. Σὲ δοκιμάζω μονάχα γιὰ νὰ δῶ.

2. Μὴ διστάζεις νὰ εἶσαι σταθερὴ μαζί μου. Τὸ προτιμῶ. Μὲ κάνεις νὰ νιώθω περισσότερη σιγουριά.

3. Μὴ μὲ κάνεις νὰ νιώθω μικρότερος ἀπ’ ὅ,τι εἶμαι. Αὐτὸ μὲ σπρώχνει νὰ παριστάνω καμιὰ φορά τὸν σπουδαῖο.

4. Μὴ μοῦ κάνεις παρατηρήσεις μπροστὰ στὸν κόσμο ἂν μπορεῖς. Θὰ προσέξω περισσότερο αὐτὰ ποὺ θὰ μοῦ πεῖς, ἄν μοῦ μιλήσεις ἤρεμα μιὰ στιγμὴ ποὺ θὰ εἴμαστε οἱ δύο μας

5. Μὴ μοῦ δημιουργεῖς τὸ αἴσθημα πὼς τὰ λάθη μου εἶναι
ἁμαρτήματα. Μπερδεύονται ἔτσι μέσα μου ὅλες οἱ ἀξίες ποὺ ἔχω μάθει ν’ ἀναγνωρίζω.

6. Μὴν ἀναστατώνεσαι τόσο ὅταν σου λέω «δὲ σὲ χωνεύω». Δὲν ἀπευθύνομαι σὲ σένα ἀλλὰ στὴ δύναμη ποὺ ἔχεις νὰ μοῦ ἐναντιώνεσαι.

7. Μὴ μὲ προστατεύεις πάντα ἀπ’ τὶς συνέπειες. Χρειάζεται καμιὰ φορὰ νὰ πάθω γιὰ νὰ μάθω.

8. Μὴ δίνεις μεγάλη σημασία στὶς μικροαδιαθεσίες μου. Καμιὰ φορὰ δημιουργοῦνται ἴσα – ἴσα γιὰ νὰ κερδίσω τὴν προσοχὴ ποὺ ζητοῦσα.

9. Μὴ μοῦ κάνεις συνεχῶς παρατηρήσεις. Γιατί τότε θὰ χρειαστεῖ νὰ προστατέψω τὸν ἑαυτό μου κάνοντας τὸν κουφό.

10. Μὴ μοῦ δίνεις ἐπιπόλαιες ὑποσχέσεις. Νιώθω πολὺ περιφρονημένος ὅταν δὲν τὶς κρατᾶς.

11. Μὴν ὑπερτιμᾶς τὴν τιμιότητά μου. Συχνὰ οἱ ἀπειλές σου μὲ σπρώχνουν στὴν ψευτιά.

12. Μὴν πέφτεις σὲ ἀντιφάσεις. Μὲ μπερδεύεις ἔτσι ἀφάνταστα καὶ μὲ κάνεις νὰ χάνω τὴν πίστη μου σ’ ἐσένα.

13. Μὴ μὲ ἀγνοεῖς ὅταν σοῦ κάνω ἐρωτήσεις. Ἂν κάνεις κάτι τέτοιο, θὰ ἀνακαλύψεις πὼς θ’ ἀρχίσω νὰ παίρνω τὶς πληροφορίες μου ἀπὸ ἄλλες πηγές.

14. Μὴν προσπαθεῖς νὰ μὲ κάνεις νὰ πιστέψω πὼς εἶσαι τέλεια ἢ ἀλάνθαστη. Εἶναι σὸκ γιὰ μένα ὅταν ἀνακαλύπτω πὼς δὲν εἶσαι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο.

15. Μὴ διανοηθεῖς ποτὲ πὼς θὰ πέσει ἡ ὑπόληψή σου ἄν μοῦ ζητήσεις συγγνώμη. Μιὰ τίμια ἀναγνώριση ἑνὸς λάθους σου μοῦ δημιουργεῖ πολὺ θερμὰ αἰσθήματα ἀπέναντί σου.

16. Μὴν ξεχνᾶς πώς μοῦ ἀρέσει νὰ πειραματίζομαι! Χωρὶς αὐτὸ δὲ μπορῶ νὰ ζήσω. Σὲ παρακαλῶ παραδέξου το.

17. Μὴν ξεχνᾶς πόσο γρήγορα μεγαλώνω. Θὰ πρέπει νὰ σοῦ εἶναι δύσκολο νὰ κρατήσεις τὸ ἴδιο βῆμα μὲ μένα, ἀλλὰ προσπάθησε σὲ παρακαλῶ.

18. Μὴν ξεχνᾶς πὼς δὲ θὰ μπορέσω ν’ ἀναπτυχθῶ χωρὶς πολὺ κατανόηση καὶ ἀγάπη. Αὐτὸ ὅμως δὲ χρειάζεται νὰ στὸ πῶ, ἔτσι δὲν εἶναι;

ΠΗΓΗ

Ανακαλύφθηκε (με ελληνική συμμετοχή) οξυγόνο στο δορυφόρο Ρέα του Κρόνου

Το διαστημικό σκάφος «Κασίνι» της Αμερικανικής και της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας ανίχνευσε οξυγόνο σε μικρή ποσότητα, στην αραιή ατμόσφαιρα του παγωμένου δορυφόρου Ρέα του Κρόνου. Είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται άμεσα οξυγόνο σε ένα άλλο ουράνιο σώμα.
    Το «Κασίνι» ανίχνευσε το οξυγόνο, καθώς περνούσε σε μικρή απόσταση (μόλις 97 χιλιομέτρων) από τη Ρέα, φέτος τον Μάρτιο, και οι επιστήμονες της NASA και άλλων ερευνητικών ινστιτούτων παρουσίασαν τώρα τα ευρήματά τους στο περιοδικό “Science”, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν» και το National Geographic News.
    Ανάμεσα στους ερευνητές ήταν και ο ελληνικής καταγωγής Ηλίας Ρούσσος από το Ινστιτούτο Έρευνας του Ηλιακού Συστήματος Μαξ Πλανκ της Γερμανίας. Ο Ρούσσος σπούδασε φυσική στο πανεπιστήμιο Αθηνών και επιστήμες του διαστήματος στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Από το 2005 εργάζεται στο διάσημο γερμανικό ινστιτούτο, ερευνώντας ιδιαίτερα τον Κρόνο και τους δορυφόρους του.

    Μέχρι τώρα, ίχνη οξυγόνου είχαν εντοπιστεί σε μερικούς πλανήτες και δορυφόρους έμμεσα (στην Ευρώπη και τον Γανυμήδη του Δία), με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου «Χαμπλ» και άλλων οργάνων παρατήρησης από μεγάλη απόσταση.
    Τα όργανα του «Κασίνι», που γυροφέρνει στη γειτονιά του Κρόνου από το 2004, έδειξαν ότι η Ρέα διαθέτει μια υπερβολικά αραιή ατμόσφαιρα που περιέχει οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα, η οποία δημιουργείται και συντηρείται, καθώς υψηλής ενέργειας σωματίδια προσκρούουν στην επιφάνεια του δορυφόρου και εκτινάσσουν ψηλά άτομα, μόρια και ιόντα. Συγκεκριμένα, το μοριακό οξυγόνο σχηματίζεται μέσα στην παγωμένη επιφάνεια, όταν τα μόρια νερού διασπώνται από τα υψηλής ενέργειας ιόντα. Το εκτινασσόμενο οξυγόνο, στη συνέχεια, συγκρατείται από τη βαρύτητα της Ρέας και δημιουργεί μια αραιή ατμόσφαιρα.
    Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των επιστημονικών οργάνων του «Κασίνι», κάθε κυβικό μέτρο της ατμόσφαιρας της Ρέας περιέχει περίπου 50 δισεκατομμύρια μόρια οξυγόνου και 20 δισεκατομμύρια διοξειδίου του άνθρακα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων, παράγονται περίπου 130 γραμμάρια οξυγόνου ανά δευτερόλεπτο ή (σε γήινες συνθήκες) 0,1 κυβικά μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι αν βρισκόταν στις συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης που επικρατούν στη Γη, όλη η ατμόσφαιρα της Ρέας, που έχει πάχος 100 χιλιομέτρων, θα αποτελούσε ένα κύβο πλευράς περίπου 22 μέτρων, δηλαδή θα χωρούσε μέσα σε ένα μεσαίου μεγέθους κτίριο!
    Η Ρέα, με διάμετρο 1.500 χιλιόμετρα περίπου και σε απόσταση σχεδόν 1,5 δισ. χλμ. από τη Γη και 527.000 χλμ. από τον «μητρικό» πλανήτη της, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο από τα συνολικά 62 φεγγάρια του Κρόνου και πιστεύεται ότι αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από πάγο, έχοντας μέση επιφανειακή θερμοκρασία μείον 180 βαθμών Κελσίου.
    «Η ενεργή πολύπλοκη χημεία, που εμπλέκει το οξυγόνο, μπορεί να είναι πολύ συχνή στο ηλιακό μας σύστημα, ακόμα και σε όλο το σύμπαν. Αυτή η χημεία μπορεί να αποτελεί προϋπόθεση για τη ζωή. Όλα τα στοιχεία από το «Κασίνι» πάντως δείχνουν ότι η Ρέα είναι πολύ παγωμένη και στερημένη από υγρό νερό, που είναι αναγκαίο για τη ζωή όπως την ξέρουμε», δήλωσε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Μπεν Τεόλις του Νοτιοδυτικού Ερευνητικού Ινστιτούτου στο Σαν Αντόνιο-Τέξας.
    Η ανακάλυψη των ουρανίων σωμάτων όπου υπάρχει οξυγόνο μπορεί να αποτελέσει σημαντικό κριτήριο για τους προορισμούς των μελλοντικών ρομποτικών και επανδρωμένων διαστημικών αποστολών. Σύμφωνα με τον Τεόλις, τα πιθανά αποθέματα οξυγόνου σε παγωμένα φεγγάρια όπως η Ρέα, μπορεί μια μέρα να παίξουν ζωτικό ρόλο για τις ανθρώπινες αποστολές. Όπως είπε, θα μπορούσαν οι αστροναύτες να θερμαίνουν και να λιώνουν αυτούς τους πάγους για να παίρνουν το πολύτιμο οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα, που αποτελούν προαπαιτούμενα για τη ζωή ζώων και φυτών.
    Μόνο η Ρέα και ο Τιτάν, ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Κρόνου, έχουν αρκετά μεγάλη μάζα για να διατηρούν κάποια ατμόσφαιρα, χάρη στην έλξη της βαρύτητάς τους που συγκρατεί τα αέρια κοντά στην επιφάνειά τους, χωρίς να διαφεύγουν στο διάστημα. Όμως η ατμόσφαιρα του Τιτάνα είναι πυκνή και αποτελείται από άζωτο και μεθάνιο, με ελάχιστο οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα.
    Το διοξείδιο μπορεί να προέρχεται από ξηρό πάγο παγιδευμένο στο εσωτερικό του δορυφόρου ή από τα ενεργειακά φορτισμένα σωματίδια που προσπίπτουν με ορμή στην επιφάνεια του παγωμένου νερού του φεγγαριού. Μπορεί ακόμα να προέρχεται από υλικά πλούσια σε άνθρακα, τα οποία εναποτέθηκαν στη Ρέα από μικρούς μετεωρίτες που την «βομβάρδισαν» στο παρελθόν.

Έκθεση ΟΗΕ για βασανιστήρια στην Τουρκία

Η Τουρκία έχει προβεί σε αρκετές μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να εφαρμόσει την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα βασανιστήρια, τονίζει η έκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ κατά των βασανιστηρίων.
    Η έκθεση επικροτεί την εξαγγελία της τουρκικής κυβέρνησης για «μηδενική ανοχή στα βασανιστήρια», αλλά σημειώνει ότι υπάρχουν «πολλές και συνεχείς καταγγελίες για χρήση βασανιστηρίων σε ανεπίσημους χώρους κράτησης, μεταξύ των οποίων οχήματα της αστυνομίας, δρόμοι και χώροι εκτός αστυνομικών τμημάτων».
    Παράλληλα, η έκθεση χαρακτηρίζει ανησυχητικό το γεγονός ότι…
οι εισαγγελικές αρχές αντιμετωπίζουν σοβαρότατες δυσκολίες όταν καλούνται να διερευνήσουν τέτοιου είδους καταγγελίες.
    Τέλος η έκθεση τονίζει ότι η Επιτροπή ανησυχεί για την έλλειψη εναλλακτικών μέτρων της στέρησης της ελευθερίας και την παρατεταμένη περίοδο προσωρινής κράτησης στην Τουρκία.

Ο πρόεδρος Μενβέντεφ θα αρχίσει μια εκστρατεία "αποσταλινοποίησης’" της χώρας του

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ θα αρχίσει μια εκστρατεία «αποσταλινοποίησης» της Ρωσίας, θυμίζοντας στους συμπατριώτες του τα εγκλήματα που διέπραξε ο σοβιετικός δικτάτορας Ιωσήφ Στάλιν, γράφει σήμερα η οικονομική εφημερίδα Vedomosti.
    Ο ρόλος του Στάλιν στη ρωσική ιστορία θα αποτελέσει το βασικό θέμα μιας συνάντησης τον Ιανουάριο του Μεντβέντεφ με τα μέλη του Συμβουλευτικού Συμβουλίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κρεμλίνο, ανέφεραν πρόσωπα που έχουν προσκληθεί σε αυτή τη συνάντηση, τα οποία επικαλείται η εφημερίδα.
    Σύμφωνα με τη Vedomosti, το Συμβούλιο επεξεργάστηκε ένα σχέδιο ομοσπονδιακού προγράμματος, στόχος του οποίου είναι να αποδοθεί τιμή στα εκατομμύρια των θυμάτων της σταλινικής καταστολής.
    Το σχέδιο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ….
τον πλήρη αποχαρακτηρισμό των σοβιετικών μυστικών αρχείων, τις έρευνες για τα οστά των ανθρώπων που χάθηκαν στα στρατόπεδα και την ανέγερση νέων μνημείων ως φόρο τιμής στα θύματα.
    Το Συμβούλιο επίσης θα καλέσει τον Μεντβέντεφ να «δώσει μια πολιτική και νομική αποτίμηση των εγκλημάτων του ολοκληρωτισμού», γράφει η ρωσική εφημερίδα.
    «Αυτό δεν θα είναι μια δίκη του Στάλιν. Θα είναι μια αποτίμηση του καθεστώτος. Κατά τη γνώμη μου, είναι φανερό ότι όλος ο (σοβιετικός) λαός ήταν θύμα του καθεστώτος αυτού», δήλωσε ο σύμβουλος του Κρεμλίνου για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μιχαήλ Φεντότοφ, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ιντερφαξ.
    Η διακυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης από τον Στάλιν σφραγίστηκε από ένα καθεστώς τρόμου, τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες και τη δίωξη εκατομμυρίων ανθρώπων στο γκουλάγκ.
    Στη Ρωσία, ωστόσο, η στάση της κοινής γνώμης για τον Στάλιν είναι διφορούμενη: ο σοβιετικός δικτάτορας θεωρείται ταυτόχρονα τύραννος και ο ήρωας της νίκης επί των ναζί.
    Ο Μεντβέντεφ καταδίκασε το Μάιο το «ολοκληρωτικό» καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης και τα «ασυγχώρητα» εγκλήματα που διαπράχθηκαν υπό τον Στάλιν, σε μια έντονα συμβολική κίνησή του να εκσυγχρονίσει την εικόνα της Ρωσίας.
    Μέχρι σήμερα, ο Μεντβέντεφ όπως και ο προκάτοχός του, ο νυν πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν, σπανίως έχουν επικρίνει το σοβιετικό καθεστώς.

27 χρόνια στη ζωή και στην ελπίδα θα γιορτάσει η Θεραπευτική Κοινότητα "Ιθάκη"

Με μία «οικογενειακή συγκέντρωση» θα γιορτάσει τα 27 χρόνια λειτουργίας της η Θεραπευτική Κοινότητα «Ιθάκη», στον χώρο της, στη Σίνδο Θεσσαλονίκης, όπου πρωτολειτούργησε το 1983, δίνοντας καθημερινά μάχη για τη ζωή και την ελπίδα σε χιλιάδες εξαρτημένους από ουσίες νέους και στους γονείς τους.
    Στις εγκαταστάσεις της, όλα αυτά τα χρόνια προσφέρθηκαν υπηρεσίες σε περισσότερους από 4.500 διαφορετικούς χρήστες ουσιών και σε πάνω από 8.000 γονείς. Η τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης, που λειτουργεί σε 12ωρη βάση από το 2000 και έπειτα, δέχθηκε πάνω από 15.000 κλήσεις, ενώ από τις παρεμβάσεις της στις φυλακές Διαβατών και Κασσάνδρας, τα τελευταία 27 χρόνια, επωφελήθηκαν περισσότεροι από 1.700 έγκλειστοι χρήστες.
    Το Κέντρο Δομής επανένταξης φυλακισμένων χρηστών, που πρωτολειτούργησε το 2000, υποστήριξε πάνω από 550 άτομα, και η δράση για εξαρτημένους γονείς, κυρίως μητέρες χρήστριες, πάνω από 70 γονείς και 70 ανήλικα παιδιά. Αντίστοιχα, η μονάδα εφήβων «Ανάδυση» (2000) προσέφερε υπηρεσίες σε περισσότερους από 420 ανήλικους και σε περίπου 1.500 γονείς.

    Το πολυσχιδές αυτό έργο του ΚΕ.Θ.Ε.Α. «Ιθάκη» δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί, χωρίς την ανιδιοτελή προσφορά και διάθεση των εθελοντών, που μέσα από την εργασία τους στην θεραπευτική κοινότητα, έστειλαν πρώτοι το μήνυμα ότι η εξάρτηση, δεν είναι τόσο ιατρικό πρόβλημα, όσο κοινωνικό, και υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να αντιμετωπιστεί.
    Η δύναμη της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι τα ήθη αυτά, που ενάντια στη συνήθεια των καιρών μας, θα τιμηθούν, στη διάρκεια της εκδήλωσης για τα 27α γενέθλια της «Ιθάκης», στο πρόσωπο των εθελοντών, αλλά και των ίδιων των εξαρτημένων ατόμων που ολοκλήρωσαν με επιτυχία τη θεραπευτική τους πορεία.
    Στο πλαίσιο του εορτασμού, μέλη της Θεραπευτικής Κοινότητας, θα οργανώσουν τις επόμενες μέρες εκστρατείες ενημέρωσης σε διάφορα σημεία της πόλης, μεταδίδοντας το μήνυμα ότι «υπάρχει λύση» στο ζήτημα της απεξάρτησης.
    Το πρόγραμμα απεξάρτησης διαρκεί 2-2,5 χρόνια, με περίπου 12 μήνες στην κοινότητα και 1-1,5 χρόνο στην επανένταξη. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο του ΚΕΘΕΑ «Ιθάκη», Βασίλη Καλαμπαλίκη, το ενδιαφέρον είναι μεγάλο και στην περιφέρεια, όπου τοπικές αρχές και φορείς ζητούν την ίδρυση έστω συμβουλευτικών σταθμών, ωστόσο, η οικονομική συγκυρία και ο λιτός προϋπολογισμός εμποδίζουν την επέκταση των δράσεων σε επαρχιακά μέρη.
    Παρά τις δυσκολίες, η Θεραπευτική Κοινότητα στη Θεσσαλονίκη, χάρη στο ευέλικτο πρόγραμμά της, προσπαθεί με επιτυχία έως τώρα να υποδέχεται κάθε ενδιαφερόμενο, χωρίς να αποκλείει κάποιους σε λίστες αναμονής.

Διαγωνισμός ελληνικής γλώσσας και ορθογραφίας για μαθητές γυμνασίου

Σε πείσμα των καιρών που θέλει την ελληνική γλώσσα να παραμελείται από τους νέους, χάριν της τεχνολογίας και της ξενόφερτης κουλτούρας, που επιβάλλουν τη χρήση ξενικών λέξεων και όρων, περίπου 80 μαθητές από σχολεία της βόρειας Ελλάδας, θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν αυτή την εικόνα και να αποδείξουν την ικανότητά τους στην γλωσσική έκφραση.
    Πρόκειται για μαθητές και μαθήτριες της Γ’ Γυμνασίου δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων από τον Έβρο μέχρι και την Καστοριά, που θα συμμετάσχουν στον 10ο πανελλήνιο διαγωνισμό Ελληνικής Γλώσσας και Ορθογραφίας, που θα πραγματοποιηθεί αύριο το πρωί στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης. Η πρωτοβουλία ανήκει στην Βιβλιοθήκη και στους Φίλους του Διεθνούς Ιδρύματος Μεγάλου Αλεξάνδρου.
    Σύμφωνα με τους διοργανωτές, η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων έδειξε ότι….
προβλήματα γλωσσικής επικοινωνίας, όπως το περιορισμένο λεξιλόγιο, η έλλειψη εννοιολογικής και ορθογραφικής γνώσης των λέξεων, η ασυνταξία κ.α δεν βρίσκονται στην κουλτούρα των νεαρών μαθητών που συμμετέχουν, παρόλο που απασχολούν ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων.
    Στο γλωσσικό παιχνίδι, οι μαθητές θα κληθούν να γράψουν σωστά, να ερμηνεύσουν και να συντάξουν λέξεις όπως «ευθύβολος», «παρείσακτος», αλλά και άλλες δυσκολότερες, τις οποίες πιθανώς να αδυνατούσαν να χρησιμοποιήσουν κάποιοι ενήλικες.
    Ο διαγωνισμός θα διαρκέσει περίπου 6 ώρες και θα περιλαμβάνει δύο φάσεις. Στην πρώτη, ο κάθε διαγωνιζόμενος καλείται από 6μελή επιτροπή Φιλολόγων να διαλέξει έναν κλειστό λαχνό, στον οποίο είναι γραμμένη μία λέξη. Μέσα σε τρία λεπτά, θα πρέπει να γράψει στον πίνακα σωστά την ορθογραφία της, να εξηγήσει προφορικά την έννοια της και να δημιουργήσει μία περίοδο στην οποία θα χρησιμοποιεί επιτυχώς την συγκεκριμένη λέξη. Στην δεύτερη φάση, συμμετέχουν οι μαθητές με την καλύτερη βαθμολογία της Α΄ φάσης, ενώ η διαδικασία που ακολουθείται είναι ίδια, αλλά με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.
    Για τους τρεις πρώτους νικητές το έπαθλο είναι 500, 300 και 200 ευρώ, ενώ σε όλους δίνονται βεβαιώσεις συμμετοχής και βιβλία.

Σαν βρεθείς στην Ουρουγουάη… θες δε θες, θα βρεις κάποιον που θα μιλά ΕΛΛΗΝΙΚΑ!!!

Μίλαγα με έναν φίλο τον Θανάση τις προάλλες από το Μοντεβιδέο. Έλληνας που αποφάσισε αφού πήρε τη σύνταξή του, να φύγει από την Αθήνα, και να βρεθεί εκεί με την οικογένειά του. Ξεκίνησε τη ζωή του από το μηδέν. Αγόρασε ένα οικόπεδο με σπίτι, μάλιστα μου είπε ότι τελειώνει και την… πισίνα του. Το κόστος ζωής ακόμα αρκετά υποφερτό, καμιά σχέση με την Ελλάδα. Η χώρα έχει πληθυσμό, λίγο πάνω από 3εκ. Το πόσο αγαπούν την πατρίδα μας οι Ουρουγουάνοι μου το διαβεβαίωσε και ο «δικός μου» ,αλλά το περιγράφει πολύ παραστατικά και ο Δημήτρης Παρούσης στο godimitris.gr . Ποιος είναι ο Δημήτρης; Ένας Έλληνας, πρώην δημοσιογράφος, που γυρίζει τον κόσμο και βρίσκει… ξεχασμένους Έλληνες. Μάλιστα πριν λίγο καιρό βοήθησε τα μέγιστα για να αποφυλακιστούν κάποιοι συμπατριώτες μας στο Περού. Πολλά γράψαμε, ας αφήσουμε τον Δημήτρη, να μας ταξιδέψει στη μαγική Ουρουγουάη!

(*σημ. το άρθρο είναι του 2006)………Εφτασα στα σύνορα της Βραζιλίας. Λίγο πριν μπω στη χώρα έλεγξα τα mail μου. Ενα από αυτά με ανάγκασε να τροποποιήσω τα σχέδιά μου και να επιστρέψω στο Μοντεβιδέο. Ευτυχώς για καλό
σκοπό. Ετσι είμαι ακόμα εδώ.

Επειτα από 21 μέρες στην Ουρουγουάη, είναι σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου. Εκανα πολλούς και καλούς φίλους. Ελληνες και Ουρουγουανούς. Με όλους μιλούσα ελληνικά. Το αναφέρω αυτό γιατί όσο κι αν ακούγεται παράξενο στη μικρή αυτή χώρα υπάρχουν πάνω από 3.000 Ελληνες και διπλάσιος αριθμός Ουρουγουανών που μιλούν ελληνικά.

Εδώ οι άνθρωποι δεν είναι απλά φιλέλληνες. Είναι ελληνολάτρεις. Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα.

Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ ψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα. Μάλιστα στο Μοντεβιδέο έρχονται χιλιάδες φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής τόσο για την ποιότητα των σπουδών όσο γιατί η Παιδεία εδώ είναι δωρεάν με πολλές παροχές και κίνητρα για τους φοιτητές.
Ετσι εξηγείται κατά ένα μέρος η ελληνολατρία. Λέξη που την πρωτοάκουσα εδώ.

Οι περισσότεροι Ουρουγουανοί που συνάντησα ήξεραν και κάποιες ελληνικές λέξεις. Κάποιοι μάλιστα αντί να μάθουν αγγλικά επέλεξαν τα ελληνικά. Όπως ο Luis, η Tabare, ο Valentin.
Ο Valentin Abitante και πολλοί άλλοι δεν γνωρίζουν άλλες γλώσσες. Μόνο τη μητρική τους και ελληνικά.

Η Margarita μιλά άπταιστα ελληνικά. Σπίτι της θα ακούσεις πολύ ελληνική μουσική. Ακόμη και βιντεοκασέτες από τις Τρεις Χάριτες και τους Απαράδεκτους. Από το ίντερνετ παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση.

«Χιλιάδες Ουρουγουανοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μάθαμε να μιλάμε την Ελληνική Γλώσσα. Μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Κουβέντες της Margarita.

Οσα σας αναφέρω δεν είναι υπερβολές. Δεν το έκανα ποτέ και ούτε θα το κάνω στις ιστορίες μου. Καταγράφω απλά αυτά που βιώνω. Και ειδικά σε αυτή την ανταπόκριση κρατώ χαμηλούς τόνους.

Οσοι Ουρουγουανοί είχαν την τύχη να έρθουν στην χώρα μας και αντίκρισαν τον Παρθενώνα, δάκρυσαν.

«Εσεις οι Ελληνες υποτιμάται αυτό που έχετε. Όταν πρωτοείδα τον Παρθενώνα στα 50 μου χρόνια, εγώ και ο άντρας μου βάλαμε τα κλάματα. Οι Ελληνες φίλοι μας που ήταν μαζί μας μάς κοίταξαν περίεργα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί. Ούτε εμείς περιμέναμε να αντιδράσουμε έτσι. Τα δάκρυα ίσως ήταν ένας τρόπος για να εκφράσουμε όσα αισθανόμασταν και δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε με λόγια. Και πίστεψέ με Δημήτρη, ακόμα και σήμερα θεωρώ μεγάλη τιμή μου που είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου τον Παρθενώνα και όλα όσα συμβολίζει για την Ελλάδα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο». Λόγια της Silvia, μιας ακόμη Ουρουγουανής που συνάντησα στο Μοντεβιδέο.

Ο Carlos είναι 28 χρόνων. Πριν δύο χρόνια βρέθηκε στην Ελλάδα. Όταν του είπαν ότι αυτό που βλέπει είναι η Ακρόπολη, απομακρύνθηκε από την παρέα του και κάθισε σε μια γωνιά του δρόμου. Δεν ήθελε να τον δουν να κλαίει.

Επισκέφθηκα τον Sergio William Carzolio. Εμαθε για μένα από μια συνέντευξή μου σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Ζήτησε να με δει. Βρεθήκαμε στο σπίτι του. Βέρος Ουρουγουανός.

Εμαθε ελληνικά γιατί δούλευε σε ελληνικά καράβια και έκανε πολλούς έλληνες φίλους. «Οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν Ελληνες. Φανταστικοί άνθρωποι. Αρχισα να κάνω μαθήματα στην ελληνική κοινότητα του Μοντεβιδέο και μετά από το 1978 άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα στο Ιδρυμα Τσάκος. Σιγά σιγά όταν ήμουν στα βαπόρια άρχισα να καταλαβαίνω τα ελληνικά τραγούδια. Ενδιαφέρθηκα για την ελληνική ποίηση. Ηθελα να μιλώ σωστά ελληνικά. Στα πλοία η γλώσσα των ελλήνων ήταν φτωχή. Ηθελα περισσότερα. Εμαθα περισσότερα. Αυτές τις μέρες ξανάπιασα το Μαραμπού του Ν. Καββαδία. Μια φορά την εβδομάδα, είμαστε μια παρέα ουρουγουανών που συναντιόμαστε και μιλάμε ελληνικά για να κάνουμε πρακτική».

Ο Sergio αν και καθολικός εδώ και 30 χρόνια πηγαίνει στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Στην ατζέντα του από τη μια πλευρά έχει τα στοιχεία του και τα τηλέφωνα ανάγκης και στην άλλη το Πάτερ ημών. «Αισθάνομαι πια σαν Ελληνας. Εζησα πολλά χρόνια στα βαπόρια με έλληνες. Πλέον σκέφτομαι σαν Ελληνας».

«Θα ήθελα να δώσω τους χαιρετισμούς μου στον Βασίλειο Χαχαβιά. Ενας πολύ καλός δάσκαλος της ελληνικής γλώσσας. Σε αυτόν χρωστάω τα ελληνικά μου. Τον αγαπήσαμε πολύ. Σήμερα ζει στον Πειραιά. Τον θυμόμαστε με εκτίμηση και σεβασμό.
Θέλω επίσης να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους ελληνες για τη φιλοξενία και τη φιλία που μου έδειξαν. Τους βλέπω σαν να είμαστε αδέλφια. Να ξέρουν ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν φιλέλληνες που στην ανάγκη είναι έτοιμοι να βοηθήσουν και να τους υπερασπιστούν».

Φεύγοντας μου έδωσε σε ένα κομμάτι χαρτί μια παράγραφο από σημειώσεις του Ν. Καζαντζάκη. «Πρέπει αλήθεια να είμαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αυτή να γεννηθούμε Ελληνες. Και συνάμα να νιώθουμε κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στοίχο που γράφουμε πως έχουμε μεγάλη ευθύνη».

Η Circe Maia, πολύ γνωστή ποιήτρια στην Ουρουγουάη, άκουσε πριν χρόνια την ελληνική εκπομπή του Αλέξανδρου Πανταζόγλου, ο οποίος εδώ και 35 χρόνια εμπλουτίζει τα ερτζιανά της Ουρουγουάης με ελληνικό λόγο και μουσική. Ακουσε τον Πανταζόγλου να μεταφράζει στοίχους του Ρίτσου. Γοητεύτηκε. Αρχισε να μαθαίνει ελληνικά. Πρόσφατα παρουσίασε μια εργασία της με τίτλο «Προσεγγίζοντας τον Ρίτσο».

Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia. Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Ομως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Ελληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο. Μάλιστα επειδή ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης διαρκεί περίπου 6 λεπτά και ο δικός μας ούτε ένα λεπτό, τα παιδιά αυτά λένε περισσότερους στοίχους του Δ. Σολωμού, έτσι ώστε να υπάρχει μια. . . ισορροπία. Ακόμη και η σημαία είναι σχεδόν ίδια με την ελληνική. Αν δεν κυματίζουν τις μπερδεύεις. Απλά αντί για σταυρό, έχει έναν κίτρινο χαρούμενο ήλιο.

Ενα σχολείο υιοθέτησε την Ελλάδα. Η Ελλάδα μέχρι στιγμής δεν έδωσε τίποτα σε αυτό το σχολείο. Πριν από λίγες μέρες το Ιδρυμα Μαρία Τσάκος αποφάσισε να βοηθήσει ποικιλοτρόπως το σχολείο, ως χορηγός.

Εξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, ένα κτήριο βασισμένο σε Δωρικό ρυθμό έχει από έξω, δίπλα στην είσοδο, το άγαλμα του Σωκράτη. Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ενα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.

Πρόσφατα με πρωτοβουλία της ελληνικής πρεσβείας, στο υπουργείο Εξωτερικών της Ουρουγουάης πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας με βυζαντινές εικόνες. Η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που διήρκεσε διπλάσιο χρόνο από τον προγραμματισμένο. Δεκάδες τα σχολεία που την επισκέφθηκαν.

Όταν έρχονται έλληνες καλλιτέχνες ή ανεβαίνουν ελληνικά έργα στο θέατρο, οι αίθουσες είναι γεμάτες από κόσμο.

Η ελληνική κοινότητα έχει συνδράμει πολλά για να στηριχτεί ο φιλελληνισμός.

Πάρα πολλά έχει προσφέρει και το Ιδρυμα Μαρία Τσάκος το οποίο εδώ και σχεδόν 30 χρόνια παρέχει δωρεάν μαθήματα σε όσους θέλουν να μάθουν ελληνικά. Μέχρι σήμερα από τις αίθουσές του έχουν περάσει περισσότεροι από 4.000 μαθητές. Πολλοί από αυτούς κατέχουν υψηλές θέσεις. Όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ουρουγουάης, συνεργάτες υπουργείων, διπλωμάτες, διευθυντές δημόσιων υπηρεσιών.

Στην Ουρουγουάη είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου ένα πραγματικό δέντρο, καρπό της απλόχερης διασποράς του πολιτισμού μας. Γνώρισα πολλούς Ελληνες συγγενείς εκ πνεύματος. 
ΠΗΓΗ

Αρχαία Γνωμικά για τη Φιλία

Κρίνει φίλους ο καιρός, ως χρυσόν το πυρ.

Eάν δ’ έχωμεν χρήμαθ’, έξομεν φίλους
Μένανδρος, 4ος αιων π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής

Ζην ουκ άξιος, ότω μηδείς εστι χρηστός φίλος.
Δημόκριτος,470-370 π.Χ.,Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

Φιλίας μεν αρχή έπαινος, έχθρας δε ψόγος.

Ο φίλος τον φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκει.

Αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει τις αποτυχίες σου και αντέχει τις επιτυχίες σου.
Doug Larson,Αγνώστων λοιπών στοιχείων

Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.
Hellen Keller,1880-1968,Αμερικανίδα συγγραφέας (τυφλή & κουφή!)

Δεν κάνουμε πια φίλους στα γεράματα. Έτσι κάθε απώλεια είναι ανεπανόρθωτη.
Marquis de Vauvenargues,1715-1747, Γάλλος γνωμικογράφος

Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται.
Walter Winchell,1897-1972,Αμερικανός δημοσιογράφος

Ο καλός φίλος και η σκιά εμφανίζονται μόνον όταν ο ήλιος λάμπει.
Βενιαμίν Φραγκλίνος,1706-1790,Αμερικανός Πολιτικός και Συγγραφέας

Είναι σημαντικό για τους φίλους μας να πιστεύουν ότι είμαστε ανεπιφύλακτα ειλικρινείς μαζί τους και είναι σημαντικό για τη φιλία μας να μην είμαστε.
Mignon McLaughlin,1913-1983, Αμερικανίδα αρθρογράφος

Λίγοι άνθρωποι το έχουν στη φύση τους αυτό: να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένο φίλο τους.
Αισχύλος, 525-456 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ποιητής

Μην αποφεύγεις ούτε τους φίλους να κατακρίνεις ούτε τους εχθρούς να επαινείς.
Αναξαγόρας, π.500-427 π.Χ., Προσωκρατικός φιλόσοφος

Είμαστε όλοι φίλοι των ευτυχούντων, ενώ των δυστυχούντων δεν είναι φίλος ούτε ο πατέρας.
Aριστοτέλης

Ο φίλος που κρύβει τα ελαττώματα μας είναι λιγότερο χρήσιμος από τον εχθρό που μας κατηγορεί.
Φραγκίσκος Βάκων

Ποτέ μη γίνεσαι φίλος με τον καταπιεσμένο, αν δεν είσαι έτοιμος να αναμετρηθείς με τον καταπιεστή.
Ogden Nash,1902-1971,Αμερικανός ποιητής

Γνωριμία: ένας βαθμός φιλίας που χαρακτηρίζεται «απλή» όταν ο άλλος είναι φτωχός ή άσημος και «πολύ καλή» όταν είναι πλούσιος ή διάσημος.
Ανώνυμος

Κανένας άνθρωπος δεν είναι αποτυχημένος όταν έχει φίλους.
George Clarence,1449-1478,Άγγλος πρίγκηπας
Ο γνωστός Clarence που «καθάρισε» ο Ριχάρδος ο Γ’.

Με τους φίλους μου έχω καθιερώσει ένα πόιντ σύστεμ. Μετά από ένα άθροισμα αρνητικών πόντων, τους κόβω.
Νίκος Ξανθούλης,Έλληνας Συγγραφέας

Υπάρχει πολύ περισσότερο έρωτας στη φιλία παρά φιλία στον έρωτα.
Paul Lefevre Geraldy,1885-1983,Γάλλος δραματουργός

Ένας φίλος σ’ ολόκληρη τη ζωή είναι αρκετός. Δύο είναι πολλοί. Τρεις είναι σχεδόν αδύνατον.
Henry Adams,1838-1918,Αμερικανός ιστορικός

Νέοι φίλοι είναι σαν ασήμι, μα χρυσάφι είναι οι παλιοί.
Ανώνυμος

Μπορείς να κάνεις περισσότερους φίλους σε δυο μήνες αρχίζοντας να ενδιαφέρεσαι για άλλους ανθρώπους, απ’ όσους μπορείς να κάνεις σε δυο χρόνια προσπαθώντας να κάνεις τους άλλους να ενδιαφερθούν για σένα.
Dale Carnegie,1888-1955,Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας

Αν ψάχνεις για ένα φίλο, θα ανακαλύψεις ότι είναι δυσεύρετοι. Αν είσαι διατεθειμένος να είσαι φίλος, θα τους βρεις παντού.
Zig Ziglar, γ. 1926, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας

Ότι η φιλία και το φιλί είναι της αυτής ρίζης, το λέγει το λεξικόν, αλλά το υποστηρίζει και η ιστορία με το φίλημα του Ιούδα.
Δημήτριος Καμπούρογλου, 1852-1942, Έλληνας γνωμικογράφος

Η φιλία είναι πλήρης απασχόληση, αν πραγματικά είσαι φίλος με κάποιον. Δεν μπορείς να έχεις πολλούς φίλους, επειδή τότε, απλά, δεν είναι πραγματικοί φίλοι.
Truman Capote, 1924-1984, Αμερικανός συγγραφέας

Είναι πιο εύκολο να συγχωρέσεις έναν εχθρό από το να συγχωρέσεις ένα φίλο.
John Dryden, 1631-1700, Άγγλος Ποιητής

Θέλεις ένα φίλο στην Ουάσινγκτον; Πάρε ένα σκύλο.
Χάρυ Τρούμαν, 1884-1972, Αμερικανός Πρόεδρο [1945-1953]

Με τους φίλους μου κάνω ό,τι και με τα βιβλία μου. Τους έχω κάπου που μπορώ να τους βρω, αλλά σπάνια τους μεταχειρίζομαι.
Ralph Waldo Emerson,1803-1884,Αμερικανός φιλόσοφος

Θεέ μου προφύλαξέ με από τους φίλους μου, τους εχθρούς μου τους αναλαμβάνω εγώ.
Αντίγονος ΙΙ,-226 π.Χ.,Μακεδόνας βασιλιάς

Αν δεν μπορείς να έχεις έναν πιστό φίλο, να είσαι ο ίδιος φίλος του εαυτού σου.
Πυθαγόρας,580-490 π.Χ.,Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

τα βρήκαμε στο Γνωμικολογικόν μέσω του google

Eπειδή οι πραγματικοί φίλοι λείπουν σήμερα όσο ποτέ άλλοτε…

Ένα εκπληκτικό τραγούδι από τον Βασίλη Καρά και τους Αλχημιστές

http://www.youtube.com/v/oO6lgUWebzk?fs=1&hl=el_GR

Η ιστορία μιας άστεγης. Πως μπορείς να είσαι χαρούμενος, ενώ δεν έχεις τίποτα…

«έκανε την τρελή-σαλή» , βοηθούσε όλο τον κόσμο με όσες οικονομίες είχε, γνώριζε πολύ καλά τα ελληνικά, δείτε τι όμορφα γράμματα έγραφε!

Προσέξτε το περιστατικό στο ΙΚΑ, το… μπρελόκ και πολλά άλλα.

Τελικά, ο άνθρωπος δεν «είναι» αυτό που «έχει», αλλά «έχει» αυτό που «είναι»… 
Αφιερώστε 10 λεπτά από το χρόνο σας και θα ωφεληθείτε πάρα πολύ από αυτήν την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!

«Το σπουργιτάκι του Θεού»

της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας

Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.

Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα

σοι, ο Θεός».

Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.

«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.

Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».

Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας –μας «τρώγανε» μεροκάματα– δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.

Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η Στελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.

Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέη εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.

Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.

Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν…

-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτής. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ’ όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ’ αλλάξη χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρη σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).

Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι’ αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή… Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινής. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πη τίποτε. Κι όμως το ήξερε…

Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πη: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δης· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ… Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».

Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι’ αυτήν.

Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.

Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.

Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώη αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ».

Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνη αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.

Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».

Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:

«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».

Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».

Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.

Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.

Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνη από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατή με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάη τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.

Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.

Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.

Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο. Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της. Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνη λίγο κοντά μου να ξεκουραστή, να πιή κάτι, να δροσιστή κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάη για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάη για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».

Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθή να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνη το: «Ζη Κύριος ο Θεός».

Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήση ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγη από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.

Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθή. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.

Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζη μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου…» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.

Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω. Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία….

Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).

Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.

Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.

Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία… Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθή η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας…..».

Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου ( Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.

Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθή: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».–

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής…..

Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τελεία, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.

ΠΗΓΗ
Ευχαριστούμε θερμά τον φίλο που μας το έστειλε στο ypotheto09@gmail.com

Βραβεία για 36χρονο ομογενή καλλιτέχνη.

Την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε τη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες ή το Σαν Φραντσίσκο ίσως να προσέξετε κάποιες γιγαντοαφίσες όπου εικονίζονται τεράστια πορτρέτα των διάσημων αστεριών του Χόλιγουντ όπως ο Τζέϊμς Ντιν, ο Στιβ Μακουίν ή η Γκρέϊς Κέλι.

Αυτό που δεν θα ξέρετε και πιθανότατα δεν το γνωρίζουν και οι Αμερικανοί είναι πως τα πορτρέτα αυτά έχουν φιλοτεχνηθεί σε ένα προάστιο της αυστραλιανής πόλης Μπρίσμπαν από έναν ομογενή καλλιτέχνη.

Τον καλλιτέχνη αυτό παρουσιάζει σήμερα σε τρισέλιδο αφιέρωμα το μηνιαίο ένθετο περιοδικό της
εφημερίδας The Australian Financial Review. Το δημοσίευμα παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του 36χρονου καλλιτέχνη Μιχάλη Ζαβρού και επισημαίνει τη μεγάλη επιτυχία και εμπορική απήχηση του έργου του, το οποίο συνδυάζει στοιχεία της τέχνης, της μόδας και του σχεδίου.

Επίκεντρο των έργων του Μιχάλη Ζαβρού είναι συχνά η απεικόνιση της αρρενωπότητας και η σάτιρα του καταναλωτισμού, ενώ εμπνέεται και από την ελληνική μυθολογία – ιδίως από τους κενταύρους.

Τον περασμένο Αύγουστο ο Μιχάλης Ζαβρός κέρδισε το πρώτο βραβείο στον εθνικό διαγωνισμό πορτρέτων Doug Moran National Portrait για το έργο του Φοίβη, με το οποίο εξέφραζε το φόβο του γονέα για το θάνατο του παιδιού του.

Τα έργα του Μιχάλη Ζαβρού έχουν ενίοτε δεχτεί κριτική ως ναρκισσιστικά και επιφανειακά. Ωστόσο αποκτούν όλο και περισσότερη απήχηση. Πίνακές του συμπεριλαμβάνονται στις συλλογές αρκετών αυστραλιανών μουσείων και γκαλερί ιδίως στην πολιτεία της Κουινσλάνδης – όπου ο ίδιος μεγάλωσε και ζει. Πρόσφατα ο καλλιτέχνης έχει επεκταθεί πέραν της ζωγραφικής και στη γλυπτική και τα οπτικοακουστικά μέσα, σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει κάτι καινούριο.

ΠΗΓΗ

Με C-130 στην Ιταλία.

Στις 5:10 τα ξημερώματα απογειώθηκε C-130 από την 112 Πτέρυγα Μάχης της Ελευσίνας, το οποίο μετέφερε τη νεαρή κοπέλα στην Πίζα της Ιταλίας, όπου και θα υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος.

Χτες στο πλαίσιο της Κοινωνικής της προσφοράς, η Πολεμική Αεροπορία διέθεσε τα παρακάτω μέσα:

* Για Αεροδιακομιδές, C-27J και C-130 μετέφεραν 5 ασθενείς, από Ζάκυνθο, Ελευσίνα και Κάρπαθο σε Άραξο και Ηράκλειο, συμπληρώνοντας 5,4 ώρες πτήσης σε 2 αποστολές.

Ευχόμαστε τα καλύτερα στη νεαρή 24χρονη.

Στηρίζουμε το ΕΛΛΗΝΙΚΟ κρασί!!!

Λίγο κρασάκι κάνει καλό, πολύ καλό!!! Παν μέτρον άριστον…

Σε αυτή την κρίσιμη για τη χώρα μας οικονομική συγκυρία, η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας εντείνει τις προσπάθειές της για την τόνωση της τοπικής οικονομίας, θεσμοθετώντας τους «ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ». Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα που διοργανώνεται σε συνεργασία με την Ένωση Οινοπαραγωγών Αμπελώνα Κεντρικής Ελλάδος (ΕΝ.Ο.Α.Κ.Ε.) για πρώτη φορά και θα περιλαμβάνει την έκδοση οδηγού, πλήθος εκδηλώσεων, σεμινάρια γευσιγνωσίας κρασιού από ειδικούς, ομιλίες, προβολή ντοκιμαντέρ και άλλες δραστηριότητες.
Πρώτος σταθμός αυτού του νέου θεσμού θα είναι φέτος η Χαλκίδα.
Οι ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ θα διαρκέσουν από τις 3 έως και τις 5 Δεκεμβρίου 2010 και περιλαμβάνουν παρουσίαση κρασιών από οινοποιεία της ευρύτερης Στερεάς Ελλάδας, καθώς και σεμινάρια γευσιγνωσίας.
Στόχος αυτού του τριημέρου γευσιγνωσίας είναι η ανάδειξη όλων των ποικιλιών κρασιών που παράγονται στην περιοχή.
Η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας κάνει μια σημαντική προσπάθεια προώθησης των τοπικών οίνων, ενημερώνοντας μέσω αυτής της εκδήλωσης το ευρύ κοινό, αλλά και δημοσιογράφους του ειδικού τύπου (Γεύσης και Οίνου) για τις αξιόλογες και καθόλα ανταγωνιστικές ετικέτες που παράγονται στη Στερεά Ελλάδα.
Οινοπαραγωγοί από την Στερεά Ελλάδα θα έχουν την ευκαιρία να προβάλλουν όλες τις ποικιλίες κρασιών που παράγουν. Η παρουσίαση και η γευσιγνωσία για το ευρύ κοινό θα πραγματοποιηθεί σε στεγαζόμενο χώρο στην Πλατεία Μάλλιου, μπροστά στο «Κόκκινο Σπίτι», στη Χαλκίδα.
Τα εγκαίνια των «ΔΡΟΜΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ» θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου στις 6 το απόγευμα στην «Εστία Γνώσης & Πολιτισμού Χαλκίδας», στο «Κόκκινο Σπίτι». Στον κεντρικό χώρο του «Κόκκινου Σπιτιού» θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση, ενώ θα υπάρχει Sommelier που θα δίνει μαθήματα γευσιγνωσίας.
Για περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με τον Κο Μηνά Μέλλο στο 22310-38955 ή στο mellosmhn@stereaellada.gov.gr

Από το http://halkida.tv/article/2043